با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد 
در خود تـمـام مرثیـه هـا را مرور کرد 

ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جـور کرد 

احساس کرد از همه عالم جــدا شده است 
در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است 

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت 
وقتی که میز و دفتر و خودکــار دم گرفت 

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت 
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت 

باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست 
شـاعـر شـکـسـت خـــورده طـوفـــان واژه ها ست 

72 روز مانده که ماتم به پــــاشود
72 روز مانده که جانـــــــم . . .