تربيت (يعنى به فعليت درآوردن همه استعدادهاى بالقوه انسان) كار سترگ پيامبران و علت انگيزش و بعثت آنان است و تنها كسانى می ‏توانند به حقيقت اين هنر را داشته باشند كه از چشمه ‏سار زلال نبوت سيراب شده و از مكتب آنان درس گرفته باشند و فاطمه(س) شاخسار درخت نبوت بلكه ميوه آن درخت است از اين روى در تربيت فرزند بهترين الگو براى هر كسى است كه مى‏خواهد نقش پدرى يا مادرى خويش را به طور كامل اجرا كند و بدرستى اين وظيفه سترگ بگذارد.

در این پست و پست های بعدی به نمونه‏ هايى از آموزه ‏هاى تربيتى زندگى زهرا(س) اشاره مى ‏كنيم:

آغاز تربيت

نكته بسيار مهمى كه بسيارى از پدران و مادران بدان توجه ندارند اين است كه تربيت كودك و نقش‏پذيرى او از نخستين لحظات زندگى او آغاز مى‏ گردد و كودك از لحظات آغازين تولد، آماده پذيرش نقشها و درسهايى است كه از طرف پدر، مادر، نزديكان و … به او ارائه مى ‏شود.

بسيارى از پدر و مادرها منتظر مى ‏مانند تا ساليان اوليه زندگى بهر شكلى بگذرد تا در ساليان بعد به تربيت كودكان خود بپردازند اما از دستورات اسلامى و نيز از سيره تربيتى فاطمه زهرا(س) مى ‏آموزيم كه پس از تولد و در اولين فرصتها بايد زمزمه توحيد در گوش كودكان طنين ‏انداز شود.

روح هشيار كودك در همان اوان نيز توان درك معارف والا را دارد و اين كلمات تاثير ويژه خويش را بر روح لطيف كودك مى‏ گذارند. به اين نمونه بنگريد:

چون هنگام ولادت كودك فاطمه(س) فرا رسيد، رسول خدا(ص) به اسماء بنت ‏عميس و ام‏ سلمه فرمود: نزد فاطمه بشتابيد و چون كودكش به دنيا آمد در گوش راستش اذان گوييد و در گوش چپ او اقامه بگوييد زيرا با هر كودكى كه اين گونه رفتار شود از شيطان ايمن مى ‏ماند.

يكى ديگر از اين آموزش هاى روزهاى آغازين زندگى لالايى‏ هاى فاطمه(س) است. لالائى كه معمولا همراه با در آغوش كشيدن كودك گفته مى‏ شود بهترين داروى آرامش‏بخش براى روان لطيف كودك است.

بدون شك پرآرامش‏ترين لحظات زندگى انسان و آسايش‏مندترين دقايق زندگى همان لحظه‏ ها و دقيقه ‏هايى است كه كودك همراه با آهنگ قلب مادر و با آواى مهرآميز او آرام ‏آرام به خواب مى ‏رود اگر در اين لحظات درسهاى ايمان و معرفت، جهاد و مبارزه و انسانيت و اخلاق به كودك داده شود بدون شك چونان نقشى بر سنگ در ضمير ناخودآگاه او جاى گرفته و سرلوحه زندگى فرداى او خواهد بود.

اينك به لالايى فاطمه(س) براى كودكش توجه كنيد:

فاطمه(س) به هنگام حركت دادن كودكش مى ‏گفت:

اشبه اباک یا حسن

و اخلع عن الحق الرسن

و اعبد الها ذا المنن

و لا توال ذا الاحن

حسن جانم، چونان پدرت على باش

‏و بند از پاى حق برگير

خدايى را كه بخشنده نعمتها است ‏بندگى كن

‏و با خطاكاران دوستى منما

منابع :

مناقب ابن شهر آشوب، ج3، ص 389.

بحارالانوار، ج59،ص 104.