یادم می‎افتد یک‎جایی هست که می‎پرسندمان:
- کمْ لَبِثْتُمْ فِي الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِينَ؟
و جواب می‎دهیم‎شان:
- لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادِّينَ.

راست است که إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا لَّوْ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ.
ولی چه کنیم که نمی‎دانیم؟ چه کنیم که غَلَبَتْ عَلَيْنَا شِقْوَتُنَا وَكُنَّا قَوْمًا ضَالِّينَ؟ چه کنیم که کم و زیاد دنیایی که يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ هم نیست، این‎همه مشغول‎مان کرده؟
همه‎ی گره‎های‎مان از این‎جاست که وَمَن يَدْعُ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِندَ رَبِّهِ.
خدایا، خداوندا
طاقت‎مان ده که بر این دنیای تنگ و کوچک دوام آوریم که صابرین‎ت هُمُ الْفَائِزُونَ اند و امیدمان را ناامید مساز
وَارْحَمْنا
که أَنتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ…

+